Ga direct naar inhoud

Toerisme

De kerk is van oudsher de vita mixta. Dat houdt onder andere in dat je optrekt met de gemeenschap. Van huis uit is er dus een open cultuur. In het buitenland is het heel normaal om religieuze gebouwen te bezoeken. Al eeuwenlang trokken drommen mensen over de weinige doorgaande wegen die Europa indertijd rijk was. Pelgrims op bedevaart naar verre oorden zoals Rome of Santiago de Compostella.

Toch pelgrimeren duizenden mensen door ons land. Men loopt Santiago aan het Wad, het Pieterpad of een van de routes die uitgezet zijn in het kader van het bezinningstoerisme in Zuid-Limburg.

Verbinding lichaam en geest

Al wandelend lijken lichaam en get de gemeenschap. Van huis uit is er dus een open cultuur. In het buitenland is het heel normaal om religieuze gebouweest verbinding te zoeken. Al dan niet met religieuze motieven, want sommigen lopen bijvoorbeeld vanuit hun betrokkenheid bij het klimaat. Interessant is echter dat wie in de verhalen van de kloosters duikt, de directe relatie tussen lichaam en geest, mens, hemel en aarde als vanzelfsprekend tegenkomt. Niet voor niets worden er ook weer nieuwe kloosters gesticht.

Hoe prettig simpel leven kan zijn

Hoe bevalt het Kloosterpad? Vier woorden: verbazing, herkenning, ontmoeting en, jazeker, verslaving. Verbazend vonden Bert Groenewoudt en Louise van Gaans de ervaring. Bert is senior onderzoeker landschapsarcheologie en werkzaam bij de RCE. Samen met Louise liep hij een stuk van een nieuw kloosterpad in Noord-Brabant om het te verkennen. 

Ups en downs wisselen elkaar af. Mooie streken en taaie stukken. Lekker wandelweer en modderpaden in de regen. Verbazing ook, over hoeveel meer je ziet en ervaart als het traag gaat. En over wat er og te ontdekken valt in streken die je toch meent te kennen. Onverwachte ontmoetingen en vaak heel persoonlijke gesprekken met volslagen vreemden. En dan een tijdje met elkaar meewandelen. Vervolgens weer een tijdje in stilte alleen doorstappen. Die afwisseling. De ervaring hoe prettig een simpel leven kan zijn. Rugzak op en vervolgens alleen maar zorgen dat je het pad niet kwijtraakt. En dat er ’s avonds ergens onderdak en wat te eten is. En iets lokaals uit het vat uiteraard. Dat hoort er ook bij.

Lees de hele column